De grote rode kei in het midden van Australië is dé toeristische topper. Er komen 300.000 bezoekers per jaar. Wij waren 2 daarvan.
Zonder de verhalen van de Aboriginals die ons door de gids verteld werden, blijft dat een gewone kei. Mét de verhalen, krijgt hij ineens een betekenis. De ganse omgeving van Uluru is terug geschonken aan de Aboriginals in het kader van de "sorry-beweging". De Aboriginals verhuren de site nu aan de regering. Nu het eigendom is van de Aboriginals, gelden ook nu hún wetten. Dit had wél wat gevolgen: hij kan alleen nog onder bepaalde voorwaarden beklommen worden, sommige plaatsen mogen niet gefotografeerd worden vanwege de nog steeds religieuze betekenis ervan, zelfs in het informatiecentrum mag de geschiedenis van de Aboriginals niet gefotografeerd worden.
De Australiërs erkennen zelf dat ze hier met een groot probleem zitten.
Onze 2de dag werd dan afgesloten met een BBQ bij zonsondergang. Prachtig rood wordt die rots dan!
Daarna moesten nog zo'n 425 km afgelegd worden om terug in het hotel aan te komen rond 00:30u Dit was al bij al toch een lastige dag. Maar je moet er wat voor over hebben om de toerist uit te hangen.
